Rozdział 11

  Muzyka

Konkurs drużynowy. Ostatnia medalowa szansa. Ostatnie nadzieje. Przecież kiedyś musiały się skończyć te Mistrzostwa. Prawda? No więc jeszcze dziś i jutro ‘Adios’. Jest 14 wiec  za 24 godziny dokładnie mam autobus ,a później samolot do domu. Wracam sama bo Ewa i Kamil jadą jeszcze na romantyczną wycieczkę ,a chłopaki mają jakieś zobowiązania wobec dziennikarzy.

Tak już bywa, że skoro istnieje początek to pojawia się też koniec. To żelazna zasada. Nikt nie ma takiej mocy ,aby ją złamać. Już prawie pogodziłam się z moim powrotem do rzeczywistości. Prawie.

-Nie myśl tyle !- zawołał Kuba podchodząc do mnie . Przyjrzałam mu się. Był w o wiele lepszym humorze .  Uśmiechał się , jego oczy błyszczały. Muszę przyznać ,że z optymizmem było mu do twarzy.

- Czasem muszę. – odparłam . – A ty nie motywujesz braciszka?

- Maciek polazł już na górę.-  powiedział Kuba i westchnął. Nagle poczułam ,że naprawdę mam wielką magiczną moc. Bez jakiegokolwiek wysiłku potrafię wyssać z ludzi chęć do życia i dobry nastrój!

- Chciałbyś tam być , prawda?- spytałam poważnie przyglądając się mu.

Odwrócił wzrok.

- Musiałbym być głupkiem, żeby nie chcieć. – powiedział, a na jego czole pojawiła się delikatna zmarszczka . Był zamyślony.

- Tak mi się wydaje ,że po prostu musisz iść swoją drogą. Nie każdy zawodnik musi zdobywać szczyty w wieku 20 lat. Jestem pewna ,że twój czas dopiero przyjdzie. Musisz tylko uwierzyć. – powiedziałam zgodnie z własnym sumieniem.

Wierzyłam we własne słowa.  Chciałam ,aby on też uwierzył. 

- Dzięki . – odparł krótko i odszedł.

Nigdy nie dowiedziałam się ,dlaczego zostawił mnie wtedy samą. Nigdy nie przyznał się ,czy uznał moje słowa ,jako litość czy po prostu się wzruszył. Może wątpił w moją szczerość albo wcale nie były potrzebne mu zapewnienia amatorki. Nigdy się tego nie dowiedziałam , ale tez nigdy nie pytałam.

**

Krzyczałam. No dobra, powinnam napisać to inaczej. Ja i tysiące rozhisteryzowanych osób darliśmy się razem w niebo głosy. Medal ! Zdobyliśmy medal ! Byłam pewna ,że jutro z mojego gardła nie wydobędzie się nawet słowo. Ale to nie było teraz ważne. Nawet nie wiedziałam ,kiedy tak bardzo wkręciłam się w te całe kibicowanie. Stało się i tyle. Klęłam , kiedy ktoś z ‘nie naszych’ skoczył dalej i wydzierałam się jak głupia ,kiedy chłopaki frunęli w ramiona swoich marzeń.  Dziś tego pięknego wieczoru wszyscy byliśmy złączeni . Ta włoska ziemia była nasza ,a żadne marzenie nie mogło być przekreślone czy uznane za niemożliwe.  To była magia. Jakby definicja granicy przeterminowała się . Byliśmy dziką hołotą największych szczęściarzy na świecie . Chwila grozy niech zostanie wymazana. Pomyłka sędziów , żal , smutek to wszystko  odfrunęło ,jakby nigdy się nie pojawiło. Pozostało tylko szaleństwo .
Wstałam. Moje miejsce było z nimi. Ten dzień miał być naszym wspólnym ,ostatnim dniem z brązowym medalem w tle. 

**

Pierwszego zobaczyłam Kamila . Właśnie kończył ściskać Ewę. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. No tak, właśnie tak wyglądał szaleniec.  Rzuciłam mu się w objęcia , nie myśląc ,czy wszyscy się gapią. Nie kontrolowałam się. To była chwila , nasza narodowa chwila euforii. Jakby te wszystkie lata , kiedy musieliśmy obejść się smakiem, wypłynęły teraz. Nie musiałam być wielkim kibicem ,żeby to poczuć. 

-Udusisz mnie! – zawołał śmiejąc się Kamil.

Puściłam go nie przestając się śmiać.  Nie zdążyłam mu nic odpowiedzieć bo Ewa rzuciła się na mnie . Do końca nie wiedziałam ,czy chce ,żebym z nią tańczyła skakała czy  Bóg wie ,co jeszcze . Była w większym transie niż ja !

Puściła mnie dopiero ,kiedy potrzebowała chwili na odsapnięcie. Nareszcie miałam chwile ,aby rozejrzeć się po twarzach pozostałych.

 Dawid udzielał wywiadu. Piotrek rozmawiał przez telefon gestykulując przy tym, jakby chciał odlecieć, a Maciek …  No właśnie Maciek.

Stał oparty o barierkę i patrzył się na mnie lekko się uśmiechając. Koło niego stał Kuba i ich rodzice, ale on zdawał się nie zwracać na nich uwagę.  Był tak bardzo skoncentrowany i z porównaniem do pozostałych opanowany.

Pokręciłam głową zdegustowana. Pokazałam mu ,ze ma się uśmiechnąć. Wzruszył ramionami i podniósł prowokacyjnie lewą brew.  Nie wiem , czy miał ,aż taką intuicję czy świadomie wiedział ,że tak na mnie działa. Rozejrzałam się dookoła. Nagle moje spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem jakiegoś dziennikarza. Przestraszyłam się . Jego spojrzenie powędrowało w stronę , w którą wcześniej patrzyłam. Patrzył to na mnie to na Macieja . Wreszcie spojrzał na mnie i uśmiechnął się . Odwrócił się i poszedł.

Spojrzałam znów na Maćka. Jemu też ulżyło.

Teraz już czekał tylko na mój ruch. Prowokował . Cokolwiek bym wymyśliła w tym momencie ,zgodziłby się bez wahania, widziałam to w jego czarnych jak noc oczach.

Pokręciłam głową z własnej głupoty ,a później pobiegłam do niego .

Na moje szczęście lub nieszczęście nawet pan Kot odsunął się na bok widząc ,że biegnę w ich stron. Musiałam mieć bardzo zdesperowany wyraz twarzy.

Chyba trochę za bardzo  dałam się ponieść emocjom. Rzuciłam się wręcz na Maćka ,całkowicie pozbawiając go tchu. Usłyszałam tylko jego śmiech .  Czułam się jak we śnie.

Nie .

To bardziej przypominało tanią telenowele. Albo raczej jej zakończenie.  Po niej powinny nastąpić napisy końcowe i napis ‘żyli długo i szczęśliwie’. Nic  takiego się nie wydarzyło ,ale i tak było idealnie. Chciałam  wtulić się  w Maćka ,jak mocno się dało. 

I pewnie nigdy bym go nie puściła ,gdyby nie… dosadne chrząknięcie jego matki . Nie żeby mnie nie  zirytowała tym gestem…

Odsunęłam się od Maćka i spojrzałam na nią. Nie miałam pojęcia, co było na tyle ważne ,żeby trzeba było nam przerywać.

- Maciej chyba musi iść z reszta kadry bo niedługo ceremonia dekoracyjna. – odpowiedziała poważnym tonem mierząc mnie wzrokiem. Chyba naprawdę zalazłam jej za skórę, jej niechęć do mojej osoby nawet ślepy by dostrzegł. Analizując całą naszą historię… No tak chyba zasługiwałam nawet na tak chłodne przywitanie.

- Mamo , przecież jeszcze jest czas.- żachnął się  Maciek. Po czym spojrzał na mnie – Chodź na chwile .

No to poszłam za nim. Miałam jakiś inny wybór?

** Muzyka

Nie wiem , kiedy wylądowaliśmy w  tej szatni. Całowaliśmy się tak namiętnie ,że już nie wiedziałam nic. Czułam tylko jego silne dłonie zaciśnięte na moich biodrach i usta ,które  tańczyły wraz z moimi w dzikim tańcu. Adrenalina, strach, euforia, ,gaszona w zarodku namiętność , samotność i niezrozumienie , to wszystko eksplodowało. Daliśmy upust tysiącom uczuć , które przez ostatnie dni przewijały się przez  nasze serca. Nie potrzebne nam były słowa. Nasze ciała znajdujące się tak blisko siebie przekazywały wszystko. 

Przydusiłam go do ściany . Miałam ochotę zapomnieć o wszystkim , po prostu być tu i teraz  sam na sam z jego ustami. Przywarł do mnie jeszcze bardziej. Dusiłam się . Chciałam być z Maćkiem jak najbliżej już na zawsze, a z drugiej strony chciałam wymazać go z pamięci i zrobić wszystko ,aby nigdy nie doszło do naszego spotkania.

Nagle drzwi się otwarły, a my z wyrazami twarzy podobnymi do narkomanów, którym ktoś odebrał towar  ,oderwaliśmy się od siebie.

- Chyba pomyliłem szatnie. – powiedział jakiś nie znany mi skoczek. Jego oczy były tak wielkie ,że byłam pewna ,że zaraz wybuchną. Zażenowany sytuacją uciekł w popłochu.

Spojrzeliśmy na siebie. Zaśmiałam się. On śmiał się już po chwili wraz z ze mną.

-Podejrzewam ,że nie chcesz kontynuować ?- powiedział rozbawiony Maciek.  Był odrobinę zirytowany. Próbował to bezskutecznie ukryć.

Przewróciłam oczami. 

- Kocham cię ,wiesz? Nawet ,kiedy bez przerwy przewracasz oczami i się ze mną kłócisz. -wypalił niespodziewanie nie odwracając ode mnie wzroku.

Znieruchomiałam . Poczułam tysiące uczuć na raz. Byłam szczęśliwa, załamana, wściekła, przestraszona. Nienawidziłam i kochałam jednocześnie. Nigdy wcześniej nie słyszałam tego z ust chłopaka, aż do teraz.

Podniosłam głowę  i spojrzałam na niego. Łzy w moich oczach pojawiły się zaraz po tym ,jak nasze spojrzenia się spotkały.

Te piękne ciemne oczy były tak zdeterminowana , tak bardzo wierzył w te słowa. Kochał mnie ,nie miałam wątpliwości. Ani jednej pieprzonej obawy ,co do jego uczuć...

- Po co to powiedziałeś? - powiedziałam do niego oskarżycielskim tonem. - Musiałeś wszystko zepsuć? Musiałeś?!

Wydzierałam się na niego ,choć do końca nie rozumiałam dlaczego. Chyba tylko w taki sposób umiałam poradzić sobie , z czymś ,co od początku mnie przerastało.

- A dlaczego miałem kłamać?- spytał nie rozumiejąc mojego zachowania. Jego twarz napięła się, powieki mrugały szybciej niż normalnie. Cierpiał.

Delikatnie dotknął mojego policzka i otarł pierwsze łzy ,które wypłynęły z moich oczu.

Znów to robił. Upajał mnie swoim spojrzeniem , dotykiem , odrywał od nie uniknionej rzeczywistości . Musiałam zadać mu jeszcze jeden ostateczny cios.

- Bo ja cię nie kocham.- powiedziałam roztrzęsiona. Odwróciłam się i odeszłam. Nie próbował mnie zatrzymać.

 Gdyby mnie znał wiedziałby ,że wiele by wtedy wskórał...

** Muzyka

“Serce nerwowe jest twoim sercem nadszarpniętym i pustym
bo to prawdziwy pech gdy nikt nie rozumie twojej miłości.”

To był długi dzień.  Zmęczenie dawało o sobie znać. Była  1 może 2 w nocy. Wolałam nie patrzeć na zegarek.  Wtedy nie obyłoby się bez liczenia godzin , które dzieliły mnie do wyjazdu.

O niczym innym nie marzyłam tak bardzo, jak o śnie ,który uwolni mnie od trudnej  rzeczywistości.  Mimo to ,za nic w świecie nie byłam w stanie choć na moment zmrużyć oczy. Zbyt dobrze wiedziałam ,że poranek miał być szczególnie emocjonalny, miał coś zakończyć , miał zmienić mnie po raz kolejny. Każda zmiana była moją piętą achillesową!

- Nie śpisz ?-spytała zaspana Ewa .

-Nie. –odparłam zrezygnowana.-I chyba nie ma szans ,żeby to się zmieniło.

- Wszystko się ułoży . To ,że Mistrzostwa Świata się kończą nie oznacza ,że inne rzeczy też. – wyszeptała moja siostra. Wiedziałam ,że próbuje mnie pocieszyć , skłonić do pozytywnego myślenia i takie tam. Prawda była jednak zupełnie inna niż jej gadanie .

-Jasne, ułoży się .– skomentowałam beznamiętnie. Ta krótka historia miała się zakończyć ,a życie trwać dalej. Poczułam uścisk w żołądku.

- Wiesz, co przemyślałam to. Chyba jednak cieszę się ,że to właśnie Maciek.  – powiedziała niespodziewanie Ewa.

- Dlaczego? –spytałam .

- Jesteście identyczni. Tak samo uparci, ambitni . Izolujecie się w swoim własnym świecie, nie akceptując kompromisów. Jesteście po prostu tymi przysłowiowymi połówkami jabłka. – wyjaśniła .

Nie byłam w stanie już powiedzieć nic więcej. Zatonęłam w swoich myślach ponownie. Ewa musiała to zauważyć bo już po chwili słyszałam jej miarowy oddech. Usnęła . Mimo wszystko byłam jej wdzięczna za tą rozmowę. Jej zdanie zawsze było dla mnie bardzo ważne i żadna kłótnia nie była w stanie tego zmienić!

„Dobranoc, moja miłości, każda godzino w każdym dniu
dobranoc na zawsze, wszystkiemu co jest czyste i niewinne, co jest w twoim sercu...”

** Muzyka

Kiedy żegnałam się z nimi wszystkimi  nie mogłam powstrzymać tych żałosnych łez. Pojawiły się wbrew mojej woli , sprawiały ,że stawałam się co raz bardziej słaba. Każdą komórką mojego ciała czuła ,że to koniec .

-Szwagierka , przestań się mazać! – rozkazał Kuba siląc się na uśmiech , kiedy ściskałam go na pożegnanie.  Mimowolnie zaśmiałam się. Uwielbiałam go za to, że potrafił mnie rozśmieszyć.  Był cudownym chłopakiem , który zasługiwał na szczęście .

- Na pewno nie długo znów się spotkamy więc po co te łzawe pożegnania?-dodał . Jego wzrok mówił ,że naprawdę w to wierzy.

Spojrzałam na niego ostatni raz i kontynuowałam ‘wielką uroczystość pożegnalną’ z resztą. 

Ściskałam wiele rąk , słyszałam ciepłe słowa , chwile ciągły się ,a mój strach zwiększał.

Na deser zostawiłam sobie dwóch młodych mężczyzn , którzy  powinni dostać nagrodę za największe mieszanie w moim życiu.

Kamil i Maciek.  Wiedziałam, że z Kamilem będę jeszcze nie raz witać się i żegnać. Od paru lat był częścią mojej rodziny ,czy tego chciałam czy nie, czy akceptowałam otaczającą mnie rzeczywistość czy też udawałam ślepą. Kamil sprawiał ,że moja ukochana siostra była szczęśliwa, nie krzywdził jej pozwalał jej rozwijać się , nie zamykał w domu . Był oparciem , na które zasługiwała. Zadziwiające ,że dopiero tu , tysiące kilometrów od domu to zrozumiałam.  Moje ciągłe sceny oddalały mnie od Ewy. Zabijały naszą więź , która była niezbędna w moim życiu. Kamil był niezwykły , dopiero tu w Val di fiemme , kiedy przezwyciężał własne słabości , dostrzegłam prawdę.

Uśmiechnęłam się do niego . Odwzajemnił uśmiech. Podałam mu rękę.  Chwycił ją.  To nie był zwykły gest pożegnalny. To był wyraz pokoju między nami, akceptacji, a może nawet początku przyjaźni.   Nie wiem ,czy to przez podpuchnięte od płaczu oczy ,ale dostrzegłam w nim zalążki starszego brata ,którego nigdy nie miałam .  Tylko czas miał zdecydować , jak ułożą się nasze relacje.

Nagle dostrzegłam nadjeżdżający autobus.

To właśnie on miał wykraść mnie z tej pięknej krainy baśni i banalnej sielanki.  Odruchowo pochwyciłam torbę i przepuściłam wszystkich ludzi , którzy zaczęli ustawiać się w kolejkę do autokaru.

Nie miałam wiele czasu . 3 może 5 minut ,a tyle słów krążyło w moich myślach , tyle uczuć , tyle nie możliwych do spełnienia obietnic. Czas nie był moim sprzymierzeńcem.  Nie miałam pojęcia ,jak powinnam pożegnać się z Maćkiem.

Kiedy kolejka zaczęła się zmniejszać spanikowałam. Spojrzałam na niego  przerażona. Miałam ochotę błagać go o zwrot swojego serca. Na szczęście powstrzymałam się w ostatniej chwili. Zdałam sobie sprawę ,że to z góry nie możliwe.

Patrzył na mnie . Po prostu patrzył . Jego twarz była spięta ,skupiona ,a pięści zaciśnięte.

Byłam pewna ,że żadne słowo nie odda teraz naszych uczuć. Nie potrzebowaliśmy ich . Kiedy wypuścił głośno powietrze i  na moment zamknął oczy, byłam już pewna ,że czuł to ,co ja.  Rozumiał. Zdawał sobie sprawę ,że to koniec.

Moja paskudna słabość do łez ponownie się uruchomiła.  Nie powstrzymywałam ich. Chciałam ,żeby właśnie przez te małe krople łez , które zalewały mi całą twarz  ,dostrzegł ,że to nie była gra.

Nogi same prowadziły mnie w stronę niewielkich stopni autokaru i byłam im za to wdzięczna bo nie wiem czy sama dałabym radę to zrobić.

Zanim zamknęłam za sobą drzwi pozwoliłam sobie na ostatnią słabość, na która oboje zasługiwaliśmy. Tak przynajmniej sądziłam wtedy.  Wychyliłam się z autobusu .

- Nawet jeśli też cię kocham, to w tym momencie niczego to nie zmienia. I wiesz o tym doskonale. – powiedziałam łamiącym się głosem.  Kiedy zobaczyłam ,że Maciek niebezpiecznie drgnął ,a w oczach pojawiła się desperacka nadzieja , resztkami sił zatrzasnęłam za sobą drzwi autokaru . Pokazałam kierowcy bilet i usiadłam na pierwszym lepszym fotelu.

Autobus ruszył . Odjeżdżałam .  Nie miałam odwagi spojrzeć przez okno. Wystarczało mi ,że przed oczami ciągle miałam hipnotyzujące oczy Maćka, które zbyt wiele razy zraniłam. 

** Muzyka

Do dziś pamiętam ten ból ,jaki poczułam ,kiedy autobus minął tabliczkę z napisem „Val di Fiemme”.  Niemal wyłam z bólu . Nie potrafiłabym wytłumaczyć komuś ,dlaczego nie walczyłam o tą miłość, dlaczego pozwoliłam się jej utopić w moich łzach, w naszych łzach… Na szczęście nikt mnie do tego nie zmuszał. Ewa nigdy nie pytała , Kamil też milczał jak zaklęty. Byłam im za to wdzięczna.

Parę miesięcy później , kiedy Ewa pomagała mi w pakowaniu ,tuż przed wyjazdem na studia do Warszawy,  oznajmiła tylko, coś co do teraz huczy mi w głowie. Powiedziała, że Maciek wrzeszczał i biegł za autobusem tak długo ,aż Kuba  do niego podbiegł i go zatrzymał. Znienawidziłam się wtedy do reszty i pewnie ,gdybym mogła cofnąć czas… Ale nie było to możliwe i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę.

 Przez parę następnych nocy śniła mi się ta scena , miałam ochotę rzucić wszystko i uciec do zimowej stolicy polskich Tatr . Nie zrobiłam tego. Nie jestem pewna ,czy wygrałam tą walkę czy przegrałam . Jedno jest pewne , miłość mimo ,że pojawia się nie zapowiedziana , nie zawsze jest skazana na happy end, czasem ,aby docenić siłę uczucia trzeba raz w życiu zaznać gorycz nieszczęśliwej miłości.  Ja i Maciek byliśmy dwoma planetami ,które nie powinny się spotkać, nasza miłość skazana była na cierpienie, tęsknotę , porzucenie marzeń przez jedno z nas. Osobno mogliśmy mieć wszystko , razem mieliśmy tylko… siebie. ..

Nie oceniajcie mnie.  Mieliśmy wybór i dokonaliśmy go. Mimo ,że Maciek był bliżej zmiany decyzji . Nie zawsze, kiedy pojawia się miłość jesteś zmuszony rzucić wszystko i gnać przed siebie  w stronę wyidealizowanego zachodu słońca .  Pamiętajcie ,że życie to nie bajka. Książę  na białym rumaku to mit ,a na księżniczkę się nie nadaje, nie lubię gorsetów.

Dziś jestem szczęśliwa. Spełniam marzenia. Studiuje i pracuje jako stażystka w małej redakcji dziennikarskiej. Maciek też ma się dobrze, wczoraj zdobył pierwsze zwycięstwo w PŚ w swojej karierze . To właśnie Val di fiemme wydobyło z nas tą siłę potrzebną aby łamać kolejne mury.

A miłość?  Może to nie był jej czas, może nie byliśmy na nią gotowi. Gdzieś w głębi pozostaje nadzieja , że jeszcze kiedyś…

Było, minęło.
Było, więc minęło.
W nieodwracalnej zawsze kolejności,
bo taka jest reguła tej przegranej gry.
Wniosek banalny, nie wart już pisania,
gdyby nie fakt bezsporny,
fakt na wieki wieków,
na cały kosmos, jaki jest i będzie,
że coś naprawdę było,
póki nie minęło,
nawet to,
że dziś jadłeś kluski ze skwarkami.

(„Metafizyka” Wisława Szymborska)

Koniec…

**

Skończyłam. Miały być dwa, ale wyszedł jeden. Powinnam przeprosić?

Ostatnio pisałam mniej niż dawniej, wiecie dlaczego? Bo chciałam na siłę zmieniać tą historię, rozszerzać ją, a przecież ona od początku miała właśnie takie zakończenie. Blokowałam się ,a ja nie mogę dopuścić do tego ,żebym przestała pisać! To mój tlen.

Prawdopodobnie nie zostawiam na długo Olkę i Maćka ,ale na tym blogu, w tej części, wśród włoskiego krajobrazu to już koniec .

Jak tylko wymyślę nowy adres, zarys i zdecyduję się na 100 % ,że wchodzę w to ,dodam link na tego bloga.

Dziękuję za to ,że byliście i komentowaliście. Mam nadzieję ,że to nie nasze pożegnanie!

Teraz możecie już wylać swoje wszystkie żale!;p

Ale przyznajcie szczerze, wierzyliście w happy end dla nich , w tym momencie , napisany przeze mnie ?

Teraz poznaliście mnie już bardziej i następnym razem będziecie ostrożniejsi ;)

Opowiadanie pisałam od 28.02.2013 r. do 18.04.2013 r. Czas już się przeprowadzać. Żegnaj magiczne Val di fiemme!

                                                                                                                                Wasza Dori