Rozdział 10

Skinny love -Birdy

                Siedzieli na ławce. Parku obok nie było. Mieli siebie i to im wystarczyło.  Nieśmiało wtuleni w siebie ,jakby bali się przestać kontrolować się i jednocześnie nie byli w stanie odsunąć się od siebie nawet o milimetr.  Mieli 14 może 15 lat. W każdym bądź razie byli zbyt młodzi. Każdy jeden ,by ci tak powiedział! Pewnie sami zainteresowani słyszeli to nie jednokrotnie. Mimo to ,że byli tylko parą gówniarzy , którzy nie mają pojęcia o życiu, świecie ,a o miłości nie powinni nawet wypowiadać się publicznie, hipnotyzowali swoją prawdziwością. Kiedy patrzyło się na nich nie miało się najmniejszych wątpliwości. To było to. Trafione trochę zbyt wcześnie  ,ale za to z jaką dokładnością! Miłość. Czyste ,niewinne uczucie . Z daleka było czuć jej opary .Wolałam zatkać usta, na wypadek ,gdyby to było zaraźliwe. Rumieńce na ich twarzach , ciągłe uśmiechy i ta naiwna szczerość. To była taka miłość , jak w „Romeo i Julia” .  Z tą różnicą ,że ci mieli szanse na pozytywne zakończenie. Mieli wszystko we własnych rękach . Mogli sterować  swoim szczęściem. Nie wiem , co robiło ze mną te podejrzane Val di fiemme ,ale zaciekawili mnie nie mniej niż  szekspirowska historia. Jakbym dopiero teraz zauważała ,że takie rzeczy naprawdę się dzieją , że to nie tylko fikcja napisana przez bajkopisarzy i rozchwianych emocjonalnie ,pijanych pisarzy. Miłość istniała. Schody rozpoczynały się dopiero ,gdy sen mieszał się z rzeczywistością . Kiedy musieliśmy postawić wszystko na jedną kartę, kiedy miłość stawała do walki przeciw naszym poglądom , marzeniom i zwykłej codzienności. Wtedy wszystko się komplikowało. Stawało się bardziej realne. To nie była już mrzonka o niezniszczalnym uczuciu ,które pokona wszystkie problemy. Jestem pewna ,że te dzieciaki na ławce koło parkingu też to przeżywały. Kiedy wracali każde do swojego domu musieli wrócić do własnego świata i pytanie brzmiało ,ile muszą poświęcać każdym spotkaniem, każdą chwilą spędzoną razem. Przecież w tym momencie mogli by uczyć się do klasówki , pisać książkę , uprawiać sport. Mogli by sięgać wyżyn ,a postawili wszystko na te niepewne uczucie…Zazdrościłam im tego. Nauczyli się tego ,choć byli ode mnie młodsi o parę ładnych lat.

- Już są.-usłyszałam za sobą lekko zdenerwowany maciejowy głos.

Oprzytomniałam. Odwróciłam się w jego stronę. I kiwnęłam głową . Wyszedł z balkonu. Ruszyłam za nim. Zanim przekroczyłam próg restauracji skierowałam swój wzrok jeszcze raz na ławkę. Pusto. Odeszli.

**

 Ania Dąbrowska - Nie mogę cię zapomnieć

                Ludzie to gatunek ,który ciągle ,czegoś potrzebuje. Jesteśmy mistrzami gnębienia  wszystkich ,którzy w choć najmniejszym stopniu mogą przydać nam się w osiągnięciu celu. Po trupach do celu. Wykorzystujemy i jesteśmy wykorzystywani. Brutalna rzeczywistość, nasza rzeczywistość.  

                Naprawdę nie lubię być osobą wykorzystywaną ,a taką się stałam dziś. Przynajmniej mam takie wrażenie. Maciek potrzebował mnie do obrony, nie chciał być jedyną osobą na celowniku .Czasy pokoju to jedna wielka ściema ! Tyle niebezpiecznych zdarzeń czeka na nas w każdym momencie naszego życia , tyle osób próbuje znaleźć nasz czuły punkt . Wszystko po to ,aby dojść do jakiegoś swojego małego ,niby banalnego celu. Jesteśmy egoistami! Nie ma ,co zaprzeczać , to prawda i nikt mi nie wmówi ,że nie. A wracając do sprawy Maćka , zapewne na jego miejscu zrobiłabym to samo ,ale to ,że naraził mnie na to ŚWIADOMIE było naprawdę podłym zachowaniem . Bezczelny typek z tego rozkapryszonego orzełka….

                Siedząc naprzeciwko jego rodziców miałam ochotę najpierw nawrzucać ich najmłodszemu synowi ,a później wyparować. To była najbardziej chora sytuacja w moim życiu. Naprawdę nie rozumiem ,dlaczego jego rodzicom tak bardzo zależało na tym ,abyśmy zjedli z nimi obiad. Przesadnie przejęli się nowinką ,że ich mały Maciuś ma dziewczynę ,że zapomnieli o tym ,że jest spora różnica między ‘chodzeniem’ a małżeństwem! Naprawdę bałam się ,że przy najbliższej okazji Pani Kot lub Pan Kot wcisną mi obrączkę na palce i wywiozą do jednej z tych góralskich chatek w Zakopanem. Wiedziałam ,że to była moja wybujała wyobraźnia ,ale wolałam nie pozostawiać rąk na stole ,w ich pobliżu, kiedy nie było to konieczne.

-Masz jakieś plany na przyszłość, Olu?- spytała mama Maćka przyglądając mi się uważnie.

-Planuję uciec z tego obiadu jak najszybciej się da! – pomyślałam. Znalazłam w sobie jednak tyle wewnętrznej siły ,że odpowiedziałam:

- Chcę skończyć liceum , zdać maturę ,a później pomyśleć o jakiś studiach.

- Studia? A gdzie ? –dopytywał pan Kot.

- Kraków? Warszawa? Katowice? Nie mam pojęcia ,jak na razie. Nie zdecydowałam nawet ,co chciałabym studiować.-powiedziałam zgodnie z prawdą.

-Polecam Kraków ,ze względu na twojego wspaniałego chłopaka. – wyszczerzył się do mnie Maciek. Przewróciłam oczami, zanim udało mi się to opanować.

-Oj, kochanie to mój wybór ,a nie twój. –powiedziałam przesłodzonym tonem.

Maciej pokiwał głową rozbawiony.

-Małżeństwo na odległość to nie najlepszy pomysł.-odparł udając poważny ton.

Zakrztusiłam się własną śliną ,kiedy dotarły do moich uszów jego słowa. Żarty żartami ,ale to już była przesada!

- Co ty bredzisz?!-podniosłam lekko głos nie kontrolując własnego podenerwowania.  Sam wyraz na ‘ś’ wywoływał u mnie palpitacje serca!

- Wczoraj nie myśleliśmy nawet ,żeby być parą ,a dziś popatrz świata poza sobą nie widzimy! Kto wie ,co stanie się jutro.-grał dalej Maciek.

Obłąkany aktorzyna! Ale ok. Skoro chce ,to nie ma sprawy. Wchodzę do gry.

- Ale ja cię uprzedzam, że mój ojciec cię zabije ,jeśli wkopiesz mnie w dzieciaka przed tym ,aż ukończę szkołę. –uprzedziłam głosem niewiniątka. –Więc noc poślubną sobie odpuśćmy.

Nie zwracałam już zupełnie uwagi na reakcje jego rodziców, którzy przysłuchiwali się naszej wymianie zdań. Miałam ciekawsze ,rzeczy do roboty. Uwielbiałam sprawiać ,że takie maleńkie ogniki w jego oczach płonęły . Stawialiśmy sobie wyzwania, które kochaliśmy oboje.

- Zobaczysz jeszcze zmieni zdanie. Niech tylko z nim porozmawiam, wkupię się w jego łaski i zanim się obejrzysz ,a będzie nas błagać o takie słodkie ,małe kociątka. – zaśmiał się . Byłam silniejsza. Udało mi się zachować cienie powagi.

- Maciek ,co ty bredzisz?! Jakie dzieci ?!- zawołała zszokowana pani Kot.

Spojrzałam na nią. Była blada . Nie wiem ,czy z zaskoczenia czy ze zdenerwowania. Chyba byliśmy  zbyt dobrymi aktorami…

- Mamo, przecież to nie teraz. Kiedyś trzeba w końcu na ten temat porozmawiać ,a że nadarzyła się okazja, to korzystamy.- wytłumaczył spokojnie brunet.

- Jesteście najdziwniejszą parą jaką kiedykolwiek widziałem.- wyrzucił zszokowany pan Kot.

W końcu jakiś komplement! Pan Kot zawsze wydawał się być równym gościem ,ale w końcu udało mu się to udowodnić.

-Zgadzam się z panem w zupełności.-powiedziałam posyłając mu serdeczny uśmiech.

Nigdy nie zapomnę jego spojrzenia. To była krótka chwila. Taka mieszanka zniesmaczenia, zaskoczenia i kompletnego nie zrozumienia.  Jakie to słodkie! Tym jednym spojrzeniem dał mi do zrozumienia ,że jego syn umawia się z wariatką. Jestem pewna ,że ta chwila pozostanie w mojej pamięci na zawsze.

- Maciek ty powinieneś teraz zając się karierą sportową ,a nie zakładaniem rodziny.- brnęła dalej pani Kot .

Przez chwile było mi jej nawet żal ,że tak łatwo nam uwierzyła, ale tylko przez chwile…

- W dodatku Ole znasz zbyt krótko ,żeby stwierdzić ,że to odpowiednia kandydatka na żonę.-dodała na zakończenie swojego małego wywody.

Tak. Właśnie po usłyszeniu tego jednego zdania przestałam jej współczuć.

- Przepraszam za nie miły ton ,ale ma mi pani coś konkretnego do zarzucenia? –spytałam próbując opanować rosnącą irytację.- Nie bardzo rozumiem jakie jest pani wyobrażenie na temat idealnej kandydatki na żonę dla pani syna.

Spoważniała jeszcze bardziej. Spojrzała na mnie surowo.

Byłam twarda. I żadne chrząkanie Maćka nie było w stanie mnie rozproszyć.

- Nasz Maciek nie potrzebuje przelotnego romansu , którym jeszcze moment i zaczną interesować się media. Ja doskonale widzę , kto w tym związku angażuje się bardziej i tą osobą ,przykro mi, ale nie jesteś ty. – wytłumaczyła dosadnie kobieta.

Zamrugałam kilkakrotnie zaskoczona jej odpowiedzią. Nie potrafiłam wykrztusić ani jednego słowa.

-Mamo!- zawołał z lekką pretensją w głosie Maciek.

- Zadała mi pytanie ,a ja odpowiedziałam jej zgodnie ze swoim przekonaniem . To wszystko . –odparła w stronę swojego syna pani Kot.- Jedźcie lepiej bo wam wystygnie jedzenie.

Nie odezwałam się już. Nie było najmniejszej potrzeby. Wiedziałam już jaką mają o mnie opinię . Nie było potrzeby się oszukiwać . Spaghetti na moim talerzu sprawiało ,że bałam się ,że ten obiad nigdy się nie zakończy. Istna syzyfowa praca na talerzu.

Po 15 minutach ,kiedy nasze talerze były już puste odezwał się Maciek:

- Teraz pozwólcie ,ale zabiorę moją księżniczkę ciętego języka na randkę.-powiedział w stronę rodziców ,po czym zwrócił się do mnie-O ile zechcesz.

Kiedy spojrzałam w jego oczy dostrzegłam niepewność. Naprawdę sądził ,że słowa jego matki sprawią, że ucieknę z krzykiem? Wiem, że to byłoby kuszące ,ale bez przesady.

Pożegnaliśmy się i z nie ukrywaną ulgą wyszliśmy z restauracji.

**

Szliśmy chodnikiem. Żadne z nas nie poruszało tematu pod tytułem ‘jak bardzo jego matka mnie nie lubi’.

Ciszę przerwał dopiero po paru ładnych minutach Maciek:

- Jest coś ,co chciałaś zawsze zrobić ,a czego nie zrobiłaś dotąd?

- Jak byłam mała chciałam rządzić światem. Żałuję ,że nic z tego nie wyszło, ale muszę ci powiedzieć ,że byłam blisko!- powiedziałam bez zastanowienia.

Choć teraz , po przeanalizowaniu tej sytuacji ,stwierdzam ,że mogłam poświęcić się przez chwilę i przez moment zastanowić się. No ,ale cóż. Błędy młodości i te sprawy. To nie moja wina!

- Nie jestem złotą rybką. Nie załatwię ci tego w 5 minut.-odparł lekko zdziwiony moją odpowiedzią.

- Kiedyś chciałam też niespodziewani zepchnąć Kamila ze skoczni.-przyznałam tonem niewiniątka.

Brunet spojrzał na mnie próbując odszyfrować czy to był żart ,czy mówię poważnie. Kiedy doszedł do wniosku ,że to byłą prawda ,zdołał wykrztusić jedynie:

- Boże! Z kim ja się zadaję!

-No co! Ty lepiej ciesz się ,że masz brata ,jak na razie tylko dla siebie. Prędzej ,czy później zjawi się jakaś pożal się Boże „Ta jedyna” i BUM ,będziesz go widział jedynie w święta i na zjazdach samobójców takich ,jak te tutaj. – wyrzuciłam z siebie.

To było chyba najbardziej szczere zdanie ,które wypowiedziałam dzisiejszego dnia. Moja wychowawczyni z podstawówki byłaby dumna. Zawsze powtarzała moim rodzicom na wywiadówkach ,że „Aleksandra ciągle kłamie. Jeszcze trochę i żadne dziecko nie będzie chciało się z nią przyjaźnić bo ona ciągle kłamie.” Chyba byłam trudnym dzieckiem ,czy coś w tym stylu.

- Udam ,że nie słyszałem ,jak mnie nazwałaś .- pokiwał głową z dezaprobatą.- Co do mojego brata, to wierz mi ,wolałbym ,żeby Kuba znalazł sobie ‘tą jedyną’ ,jak najszybciej.

-Czemu?- spytałam nie rozumiejąc go kompletnie.

- Bo przynajmniej nie gapiłby się maślanymi oczami na ciebie.-powiedział dosadnie i pociągnął mnie w nieznanym kierunku ,zanim zdążyłam zareagować.

**

Ed Sheeran- Kiss me

                Widok był imponujący.  Księżyc i dwie latarki oświetlały nam drogę. Ten krajobraz za bardzo mnie urzekł ,żebym była w stanie cokolwiek powiedzieć ,a co dopiero zaprotestować .Podążałam za nim jak cień. Jak wielki cień z rozdziawioną buzią z zachwytu.

Szliśmy co raz wyżej wąskimi schodami. Jeszcze nigdy nie byłam w takim miejscu. Nie czułam strachu. Ewentualnie adrenalinę ,która nakazywała mi iść dalej. Więc szłam.

Maciek zatrzymał się nagle i spojrzał na mnie .

- Jesteśmy na miejscu.- powiedział dumny z siebie.

Nie tego się spodziewałam. Chciałam iść na górę, a nie stać w połowie!

- Dlaczego tu ?-spytałam zawiedziona.

Zaśmiał się słysząc mój ton.

-Do góry nie ma nawet belek ,więc to bez sensu. Z resztą tu będzie nam wygodniej.- stwierdził i ostrożnie postawił stopę kawałek dalej.

-Gdzie ty leziesz?  -spytałam zaskoczona.

Nie odpowiedział. Zamiast tego podał mi rękę i wprowadził ‘na swój teren’.

Poczułam się panem świata. Chyba jednak był złotą rybką. Kiedy pomógł mi usiąść na tym zimnym śniegu poczułam jakąś nie znaną siłę ,która płynęła z tego miejsca.

Chyba zaczynałam rozumieć ten cały fenomen. Tą wolność płynąca z tej skoczni i delikatny wiatr uderzający w twarz ,sprawiał ,że chciałam tu zostać na zawsze. Kiedy siedzieliśmy tak na progu tej magicznej skoczni ,poczułam ,że tak właśnie musi smakować szczęście.

**

-Wiesz, co mój drogi Macieju ? – zaczęłam udając powagę .-Przy odrobinie alkoholu, pięknym krajobrazie i z ciągle rosnącą adrenaliną stajesz się znośny ,a twoje towarzystwo może nawet sprawiać przyjemność!

Zaśmiał się .

- Z twoich ust brzmi to ,jak wyznanie miłości ,Aleksandro –powiedział już nie kryjąc rozbawienia.

Skrzywiłam się na dźwięk swojego imienia. Że też rodzice musieli mieć takie durne pomysły i nadać mi tak paskudne imię…

- Ola jestem !Ewentualnie Olka .-żachnęłam się .

- O co ,tak właściwie chodziło z tym całym Szymonem ?– wypalił nagle Maciek.

Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Jeśli cię to tak interesuje , to Szymon to mój były.- powiedziałam zgodnie z prawdą.

- Rozumiem. – odparł zamyślony. – Wielka szkolna miłość?

Zaśmiałam się chłodno.

- Raczej wielka szkolna pomyłka.

- Jestem ciekawy ,jak za parę lat będziesz wspominać mnie.

-Ciebie?-zamyśliłam się na moment sącząc trunek. – Wielka skoczna pomyłka ?

Zaśmiałam się sama z własnego żartu. Mój towarzysz nie podzielał mojego poczucia humoru. Nie miałam pojęcia dlaczego.

- Dziękuję za podsumowanie.-powiedział nadąsany.

- Ej no! Przecież to tylko żarty!- próbowałam go udobruchać.

- W takim razie przestań bo ,jak widać nie znam się na takich żartach.

Obrażony kociak. Tylko to było mi potrzebne…

- Jutro konkurs ,a w niedziele wracamy. Nie mam najmniejszej potrzeby ,żeby komplikować sobie życie ,niepotrzebnymi wyznaniami.- powiedziałam poważnie.

Już się nie odezwał. Byłam niemal pewna ,że przyznał mi rację.  Może odrobinę mniej przekonany o tym niż ja ,ale przyznał rację.

Jednak zrozumiałam ,że czuje to samo dopiero ,kiedy przysunął się bliżej i zanurzył swoje usta w moich. Ten pocałunek był zupełnie inny od pozostałych. Był pełen desperacji , strachu i … trudnej do wyjaśnienia świadomości. Oboje wiedzieliśmy ,ze rzeczywistość była niebezpiecznie blisko . Można by spytać dlaczego ryzykowaliśmy . Z jakiego powodu zgadzaliśmy się dobrowolnie brnąc w cierpienie. Odpowiedz stałą się zbyt banalna ,żeby się fatygować …

**

                Ulice Val di fiemme były  nie naturalnie zatłoczone ,jak na 11.30 w nocy. Ci ludzie chyba nigdy nie spali . Wszędzie było ich pełno. Trzymałam Macieja za tą cholerną rękę i byłam szczęśliwa. Nie potrafiłam tego wytłumaczyć , nie chciałam znać odpowiedzi , bałam zadać się jakieś pytanie. Najważniejsze było to ,że zdawałam sobie sprawę ,że nasz mały test sprawiał ,że chcieliśmy ,aby dzień się nigdy nie kończył. Jutro były zawody ,a Maciek był już wystarczająco spóźniony, więc nie pozostało nam nic innego , jak powrót.

                Wtedy ich dostrzegłam. Tak samo szczęśliwych jak wcześniej , tak samo wpatrzonych w siebie , objętych , po prostu zakochanych. Byli jakieś 50 metrów ode mnie , od nas. Przechodzili przez pasy. Szukałam podobieństw między nami. Może podobnych wyrazów twarzy ,w podobny sposób splecionych dłoni…

Spojrzałam na Maćka. Uśmiechnął się do siebie ,czując moje spojrzenie na jego twarzy . Zaśmiałam kręcąc głową. Słowa były nie potrzebne.

Nagle usłyszałam huk. Przerażający pisk opon  sprawił ,że moje serce przyspieszyło ze strachu. Krzyknęłam. Ludzie biegli w ich stronę . Chaos. Przyspieszyłam , wymijając zszokowanego bruneta. Słyszałam rozemocjonowane głosy ludzi ,którzy dotarli do nich pierwsi.

Odeszli. Tym razem na zawsze . Odeszli razem. Miłość też zabrali ze sobą bo nie czułam już jej oparów. Byli zbyt wyjątkowi ,zbyt nie realni dla tego świata…

**

Troche przysiedziałam przy tym rozdziale i nawet mi się podoba . Nie jest idealny bo moment na skoczni powinnam bardziej opisać ,ale mi się już po prostu nie chciało!xD

Chce dowiedzieć się ,ile osób w ogóle to czyta ,więc jeśli możecie napiszcie w komentarzu cokolwiek ,nawet jedno słowo (choć wolałabym dłuższe ,szczere opinie;p). W ten sposób będę wiedziała ,na czym tak naprawdę stoję;p

Mam jeszcze dwa nie dokończone rozdziały i koniec. Chyba ,że wymyśle ,jakiś wątek jeszcze;p

Pozdrawiam!
PS. Mam nadzieję ,że choć odrobinę udało mi się zagrać na waszych emocjach. Taki był mój cel przynajmniej ;p